วันหนึ่งผมก็ได้เข้าไปอ่านกระทู้ที่เว็บบอร์ดแห่งหนึ่ง และ มีกระทู้หนึ่งที่ผมได้เข้าไปอ่าน ซึ่งเนื้อหาในกระทู้นั้น หลักๆก็เป็นการเชียร์(หรือจะเรียกว่าเป็นกระทู้หน้าม้าดี)ให้ลองหาการ์ตูนเรื่องนี้มาอ่านดู ซึ่งการ์ตูนที่ว่านี้ก็เป็นเรื่อง ที่ผมกำลังจะพูดถึงเนี่ยแหละ สำหรับ ยามาโมโต้ เทพบุตรจิตป่วน(Moh Soh Soldier Yamamoto) ของสำนักพิมพ์บงกช ซึ่งออกมาได้4เล่มแล้ว
ถ้าดูจากหน้าปกของแต่ละเล่มนั้น มันช่างดูเหมือนการ์ตูนตลกแบบสติแตกยังไงยังงั้น ประมาณตัวละครทุกตัวบ้ากันทั้งเรื่องได้มั้ง พอมีโอกาสได้อ่าน มันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เป็นไปตามที่คิดเอาไว้เลย เพราะ มันบ้ากันตลอดทั้งเรื่องเลย!! แล้วที่ว่าบ้า มันบ้ายังไง แล้วทำไมบางคนอ่านแล้วขำๆ ซึ่งจริงๆแล้ว เรื่องนี้ต้องการจะนำเสนออะไรนั้น ก็จะขออธิบายไว้ดังนี้
ยามาโมโต้ เทพบุตรจิตป่วน นั้น ก็เป็นการ์ตูนตลกที่ล้อเลียน เสียดสี พวกโอตากุเขา เชื่อว่าบางคนพออ่านเจอคำว่า โอตากุ นั้นอาจทำหน้าเป็นquestion mask ว่ามันคืออะไร ซึ่งโอตากุก็เป็นภาษาญี่ปุ่นที่เรียกคนจำพวกหนึ่งที่คลั่งไคล้บางสิ่งบางอย่างมาก ถึงระดับบ้าคลั่งกันเลยทีเดียว ถ้าเทียบกับคำว่า แฟนพันธุ์แท้แล้ว โอตากุดูจะร้ายแรงกว่า โดย ยามาโมโต้ อิจิบังโบชิ พระเอกของเรื่องนั้น น่าจะเรียกได้ว่า เป็นพวกคลั่งไคล้แบบสุดๆ และชอบหลายสิ่งหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็น เด็กสาวน่ารักๆ สาวซุ่มซ่าม ชุดเมด ฟิกเกอร์(หุ่นโมเดลของเล่น) บ้าการ์ตูนและเกมส์สุด และเขาก็มีพวกพ้อง อย่าง มัตซึชิตะ โกโร่ เพื่อนสนิทที่ดูจะปกติ(หรือไม่ปกติ)ดี วาตานาเบะ ริวเซ นักสะสมฟิกเกอร์ที่เกลียดชังมนุษย์จริงๆ และ เหล่าสาวกสาวแว่น ที่จะสร้างความวุ่นวายปั่นป่วนให้ทุกตอน จน คุโรซากิ ทาบิเดะ ตัวแทนจากองค์กรปราบความงมงายทนไม่ได้ ต้องตามไปกำจัดพรรคพวกของยามาโมโต้ไม่ให้ก่อเรื่องอีก
ตัวละครหลักๆของเรื่องนี้นั้น ดูจะเป็นการสะท้อนถึงนิสัยและปมด้อย ของโอตากุที่ชื่นชอบอะไรต่ออะไรในสิ่งที่แตกต่างกัน แถมออกจิตๆแบบสุดขั้วเสียด้วย ถ้าผู้อ่านเป็นประเภทผู้ดีสุดฤทธิ์ ไม่คุ้นเคยกับฉากพวกนี้ อาจทำให้รู้สึกรับไม่ได้ กับพฤติกรรมของตัวการ์ตูนที่แสดงออกมาก็เป็นได้ ส่วนคนที่ชอบอ่านการ์ตูนมากๆ ประมาณแฟนพันธุ์แท้ หรือ ใกล้เคียง อ่านแล้วก็จะขำมาก เพราะแต่ละมุขที่คนแต่งใส่มานั้น มันทิ่มแทงใจเหลือเกิน โดยเฉพาะ ฉากปิดงานของการแข่งขันนักจินตนาการ นายกสมาคมก็พูดว่า ประมาณว่า "อย่าบ้าจินตนาการเพ้อฝันให้มากนัก เดี๋ยวจะหาแฟนไม่ได้เหมือนอย่างชั้น" ทำให้ผู้อ่านบางคนถึงกับจุกเลยทีเดียว อีกกรณีหนึ่ง หัวหน้าลัทธิสาวแว่นอย่าง นางุโมะ เคียวจิ ที่คลั่งใคล้สาวน้อยสวมแว่นตามากๆ ทั้งๆที่เขาก็มีแฟนสาวอยู่แล้ว ก็เลยเกิดเรื่องเข้าใจผิดกับแฟนสาวของตัวเอง และก็จบลงที่ นางุโมะบอกกับแฟนสาวคนปกติว่า "ถ้าจะมีอะไรกับฉัน ขอร้องให้เธอสวมแว่นด้วยเถอะนะ" เลยโดนแฟนตัวเองอัดซะ เล่นเอาคนอ่านปล่อยก๊ากออกมาเลย ถ้าสังเกตุกันให้ดี ตัวละครหลักในเรื่องจะเป็นประเภทบ้าคลั่งการ์ตูนแนวขายคาแร็คเตอร์สาวน้อยซะส่วนใหญ่ ผู้แต่งก็เลยจัดการล้อเลียน เสียดสีการ์ตูนแนวนี้ซะเลย และเล่นมันซะทุกสายพลัง ทั้ง L N M(Miko) M(Megane) ฯลฯ ถ้าใครชอบอ่านการ์ตูนแนวนี้ ก็จะเข้าใจ แต่ ถ้าเป็นคนที่ชอบดูการ์ตูนทางช่อง9 หรือ อ่านการ์ตูนไม่กี่เรื่อง ประมาณอ่านแค่ โดราเอม่อน เรื่องเดียว อาจขำไม่ออกเลยก็เป็นได้ ต้องหาน้ำมาล้างคออีก
ถ้าจะพูดกันตรงๆแล้ว เรื่องนี้ก็อ่านได้เรื่อยๆโดยที่ไม่ต้องใช้หัวสมองคิดอะไรมากเลย เพราะอ่านแทบตาย ยังหาสาระไม่เจอเลย!!(ฮา) แต่มันก็ได้เรียนรู้เกี่ยวกับพวกโอตากุ รวมถึงแง่คิดบางอย่าง ในแง่ของความชื่นชอบบางสิ่งบางอย่างนั้น มันควรจะมีขอบเขตบ้าง อย่าให้มันมากเกินไป (ตามสถิติที่ญี่ปุ่น คนกลุ่มนี้ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เกิด คดีบ่อยเหมือนกัน)
ถ้าจะให้เป็นแบบ วาตานาเบะ ที่ชอบตุ๊กตาสาวๆน่ารักๆ มากกว่า สาวๆที่เป็นมนุษย์จริงๆนั้น มันก็เกินไป น้องๆหนูๆที่เผลอหยิบการ์ตูนเรื่องนี้มาอ่าน ก็อย่าไปเลียนแบบนิสัยที่ไม่ควรทำของตัวละครหลายๆตัวของเรื่องนี้ไปทำตามนะ ส่วนข้อดีของเรื่องนี้อีกอย่างก็คงจะเป็นการพิสูจน์ตัวเองให้แน่ชัดของผู้อ่านว่า โชคดีจริงๆที่เรา(ยัง)เป็นคนปกติ
|
